Sharita
Sharita
“Women Connected is een grote steun voor mij. Het is leerzaam, ik ontmoet andere vrouwen en andere culturen we geven elkaar kracht en energie. Tevens luisteren wij goed naar elkaar, ik voel me gehoord, er is zoveel warmte in de groep. Wij zijn samen een hechte familie. Ik voel me zo goed tussen al die vrouwen van Women Connected. Ik sta niet alleen meer!”
Je kunt Sharita kennen van de voorstellingen de Stille Heldinnen Disco uit 2017 – 2020 en Kijk maar uit, ik kom van Zuid. Sharita werd geboren in Nickerie Paradise in Suriname en woont nu in Rotterdam. Ze leerde ons kennen via House of Hope.
Ik voel me zo goed tussen al die vrouwen, ik sta niet alleen meer.
Sharita wordt blij van eerlijke, vrolijke en inspirerende mensen. Dat werkt aanstekelijk, daar gaat ze zichzelf ook beter door voelen. “Bij Women Connected hebben we een fijn en leuk team, het voelt als thuis. We maken samen van alles mee, er wordt gelachen en gehuild en we delen van alles met elkaar. Hulp aannemen vind ik moeilijk. Wat in mijn vermogen ligt doe ik het liefst zelf. Ik vind het lastig als ik weet hoe iets moet, en iemand anders komt mij verbeteren of het uitgebreid uitleggen. Ik kan niet tegen oneerlijkheid, daar kan ik heel boos om worden. Nu ben ik aan het oefenen om mijn grenzen moeten te bewaken en aangeven wanneer ik eroverheen ga. Dat lukt steeds beter, en daar ben ik trots op!”
“Toen ik bij Women Connected begon was ik bescheiden en durfde ik niet zo goed,” vertelt ze. Dat is inmiddels wel anders: “Ik doe dit met heel veel liefde en plezier. Ondanks de beperkingen die ik in me heb, steun ik anderen en zet ik me in daar waar ik nodig ben.”
José in gesprek met Sharita
Waar ben je geboren? Ik ben geboren in Suriname, in het district Nickerie. Daar woonde ik in een landbouw district, ze zeggen dat het een saai district is, maar ik vond het wel leuk. Hier heb ik tot mijn 24e gewoond. Daarna ben ik naar Nederland gekomen.
Hoe ken je Women Connected? Als het goed is ben ik medio 2015/2016 bij Women Connected terecht gekomen, via House of Hope. In de periode van House of Hope op Zuid (gelegen in Katendrecht), daar zat ik bij een naaiclub. Ik kan me herinneren dat Kaat, Inez en nog twee speelsters daar langs kwamen. Ze vertelden wat ze deden, en dat ze bezig waren met het organiseren van een vrouwenvoorstelling op 8 maart. Ze nodigden ons uit om iets te promoten van wat wij deden met de naaiclub. Dit vond ik best wel héél eng. Als je me toentertijd had willen interviewen had ik me teruggetrokken. Ik had een mooi schort genaaid en andere vrouwen hadden ook iets gemaakt, en deze hebben we gepresenteerd op het podium.
Wat wil je nog een keer heel graag doen in je leven? Ik wil heel graag een keer mijn ouders in het zonnetje zetten en verwennen. Mijn ouders zijn nog in Suriname, mijn vader is 76 en mijn moeder 70 jaar. Ze maken het goed maar hebben wel last van ouderdomsklachten. De laatste keer was ik er twee weken met vakantie en dat is alweer 3 jaar geleden. (“Wat vliegt de tijd voorbij!”) Gelukkig heb ik regelmatig telefonisch contact met mijn lieve vader en moeder. Mijn moeder vraagt dan: wanneer kom je naar Suriname? Maar nu met corona is het niet verstandig om te gaan. En een vliegreis is heel duur, dit speelt ook mee. Ook wil ik ooit graag een wereldreis maken. Toen mijn zoon werd geboren, heb ik altijd gezegd dat ik nog eens samen met hem een wereldreis wil maken. Ik word er vrolijk van als ik over mijn jongen vertel, deze is nu alweer 16 jaar. Ik ben een trotse moeder.